ТЕКСТ

Л,/н ііаііболсй цікава рлсказсіу дзяк, як людзі саграшы- лі і як Ьог карау їх за гэта.

— Паслухау Адам сваю жонку, з'еу яблыка з забаро- пенага дрэва. А як з'еу, дык адразу пазнау, што зрабіу брыдка...

«Дзе, дзе твой Адам?»

Апусціла вочы Ева, маучыць.

«Чаго ты маучыш? Дзе, кажу, Адам?»

«Не ведаю».

<<Як не ведаю? А хто ж павінен ведаць? — Глидзіць на яе Бог строга.— Гэта, кажа, мая мілая, з цябе свет гарыць! Я усё бачу і ведаю. Пачакай, кажа, я з табой яшчэ пагавару! Пайду толькі таго лайдака пашукяю. Як мяне — дык не хачу слухаць, а жонку дык паслухау!»

Чуе усё гэта Адам. Страшна яму. Стаіуся за дубам і ані чхне. Прайшоу Бог так і гэтак, глядзіць — няма Адама. Дзе ж ён, кажа, падзеуся? Давай яго клікаць. «Адам!»

Адам — ані гу-гу.

«Адам!» — яшчэ мацней гукає Бог. А той Адам і галаву прыгнуу. Бог то ведае, дзе Адам, але хоча, каб ён хоць трохі пакаяуся і сам папрасіу, каб дараваць яму грэх. «Адам, дзе ты?» Не падає Адам голасу.

Тут дзяк уваходзіць у ролю угневанага Бога і прьіпісвае яму свае уласцівасці.

— Угневауся Бог ды як крыкне: «Адам, трасца тваёй галаве, дзе ты, гад?!»

Бачыць Адам, што нідзе тут не дзенешся,— вьілазіць з-пад дуба.

«Нашто ты еу тое, што я табе не дазволіу?» Замест таго, каб пакаяцца, Адам пачау апраудвацца: «Жонка, якую ты мне ^сватау, дала мне, і я з'еу». Пакліка^ Бог Еву.

«Нашто ты давала Адаму забароненыя плады?» «Мяне спакусіу д'ябал, угаварыу мяне». Паглядзеу на іх Бог, патрос гадавою. «Ты, Ева, будзеш у болях раджаць дзяцей, а муж твой будзе гаспадар над табою. А ты, Адам, не забывай, што зроблены ты з зямлі і J зямлю зноу пойдзеш. Праклята зямля з-за цябе. Будзеш ты працаваць многа, а карьісці мець мала, бо не паслухау Бога». І павыганяу іх Бог вон з Раю.

(Я. Колас)