ТЕКСТ

Пам'ж пустак, балот беларускай зямлі, На узбярэжжы ракі шумнацёчнай, Дрэмле памятка дзён, што у нябыт уцяклі,— Удзірванельї курган векавёчны. Дуб галлё распусцІу каранасты над ім, Сухазёлле у грудзі упілося; Вёцер стогне над ім уздыханнем глухім,— Аб мінуушчьіне у жальбах галосе.

На купалле там птушка садзіцца, пяё, У піліпауку воук нема вые; Сонца днём распускае там косы свае, Ночкай зоры глядзяць залатыя.

Хмары неба усцілалі мо тысячу раз, Перуны білі з краю да краю,— Ен стаіць — гэта памяць людская, паказ...

На гары, на крутой, на абвітай ракой, Лет назад таму сотня ці болей,

Белы хорам стаяу, недаступнай сцяной, Грозна, думна глядзёу на прыволле.

У нагах у яго рассцілауся абшар Хвоек гонкіх і пахані чорнай, Сонных вёсак шары, хат амшалых, як мар, Хат з сям'ёй душ падданых, пакорных.

Князь у хораме жыу, слауны свету усяму, Недяступны і грозны, як хорам; Хто хацёу, не хацёу — біу паклоны яму,— Спуску, ласкі не знау непакорам.

Зневажау, катавау ён з дружынай сваей; Стражы Князевы — у полі ідома: Толькі модлы раслі нёбу у сэрцах людзёй I пракляцце расло пакрыёма.

(Я- Купала)